Wat is een vision quest?
Wie kiest om op vision quest te gaan zal 4 dagen en 4 nachten alleen op een plek in de natuur doorbrengen.
Hij/zij neemt weinig mee; een stuk zeil om droog te blijven, touw, slaapmatje, slaapzak, toiletpapier en een schepje, een waterzak, warme kleding. Er zijn mensen voor wie het nodig is om wat licht voedsel mee te nemen.
Dus geen horloge, telefoon, computer, boek of krant... kortom niets dat afleidt van de eenvoud van het “met jezelf” zijn.
Het gebied waar wij mogen verblijven is voor het publiek ontoegankelijk. De oorspronkelijke natuurprocessen hebben eeuwen lang ongestoord hun gang kunnen gaan. Voor het wild is dit dan ook een van de mooiste en meest stille rustgebieden van Nederland, er heerst een diepe basisrust.
|
|
Een vision quester schreef: “In het geruis van bladeren, het getik van een specht, de stralen van de opkomende zon, de roep van een onbekend dier....vind ik mezelf terug. Het kind dat ik was, zo onbevangen en vrij, de vrouw die ik nu ben, zo veelkleurig en dapper. Zij geven elkaar een hand en lopen samen op”.
Ieder heeft een unieke eigen ervaring.
Niemand komt onveranderd terug.
|
Wijsheid vanuit oude tradities
Door alle eeuwen heen en in alle culturen is de natuurretraite gebruikt als toegangspoort voor een innerlijke reis om het persoonlijk levensdoel te vinden.
In de indiaanse cultuur was de vision quest, de zoektocht naar een visioen, een initiatie naar een nieuwe levensfase. Zo ging de jongen de berg op, om als man terug te keren. Het vieren van overgangen was als vanzelfsprekend in de levenswijze ingebed.
|
|
Onze vision quest week is geïnspireerd op de wijsheid vanuit deze tradities en op een programma dat Steven Forster en Meredith Little in de jaren 70 ontwikkelden.
Het boek dat zij hierover schreven “Vision Quest” is vertaald in het Nederlands, en uitgegeven bij Ankh Hermes in 1991. Het is alleen nog in het tweedehands circuit verkrijgbaar of eventueel bij ons.
Ook Rob Top heeft een mooi boek geschreven, Westers sjamanisme en de vision quest, ISBN 978-90-79249-07-7.
|
Wortels
Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan.
Laat mijn naam zijn als een keten,
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
Veel mensen herkennen iets in dit gedicht van Neeltje Maria Min. Wellicht het verlangen om werkelijk gezien, genoemd en aangesproken te worden door onze geliefden. Om deel uit te maken van de familie waaruit wij zijn voortgekomen.
In indiaanse tradities werden voorouders tot zeven generaties terug gekend en geëerd.
Bij ons is het niet vanzelfsprekend dat we de generaties die voor ons kwamen, onze wortels, kennen.
Een boom of plant die geen wortels heeft, heeft moeite met groeien of valt uiteen. Dat geldt ook voor mensen.
|
|
Het bewust leren kennen van de eigen familiegeschiedenis met tradities, eigenheden, sterktes en zwaktes kan voor velen een goede voorbereiding zijn voor de vision quest.
Voor Kees en Desie is de reden dat de quest op de Veluwe plaatsvindt sterk verbonden met de realiteit dat hun voorouders al generaties lang op de Veluwe leven.
|
|
